Po meczu z Kortrijk byłeś bardzo chwalony. Humor dopisuje?
Nie mogę narzekać. Zagraliśmy porządny mecz, ja zaliczyłem asystę, grało mi się bardzo dobrze. Trafiłem do fajnego zespołu, na grupę świetnych chłopaków, którzy cieszą się kopaniem futbolówki, a za tym idą wyniki. Stawiamy na ofensywny futbol i uważam, że możemy w tej lidze wiele nabroić. Przeciw Standardowi trener wystawił obronę z wahadłowymi, ja byłem jednym z nich, ale przegraliśmy 1:4 i wróciliśmy do czwórki defensorów. W ustawieniu 1-4-3-2-1 czujemy się najpewniej, a w trzech ostatnich meczach ugraliśmy siedem punktów.

Zdarzają ci się błędy w obronie?
Na ten temat rozmawiam z trenerami, pierwszym i drugim, mam wszystko rozłożone na detale. Wiem, że przede wszystkim mam bronić, ale wymaga się od bocznych defensorów mocnego zaangażowania w atak, mogę spokojnie grać jeden na jeden, bo zawsze jestem asekurowany. Nie wyglądam źle, a czuję, że tkwią we mnie jeszcze duże rezerwy. Z Kortrijk zaliczyłem drugą asystę, choć niektóre źródła podają, że pierwszą w lidze. Premierowa była przy samobójczym trafieniu Standardu, tego się trzymam. Jestem spokojny o moje liczby, asyst powinno być więcej, bo jestem numerem jeden do wykonywania stałych fragmentów. Jak będzie teraz karny dla nas, to też mam podejść. Po zakończeniu jednego spotkania nie mogę się już doczekać kolejnego.



W jakim języku dogadujesz się z kolegami?
Mówimy po angielsku, ale z chłopakami z Bałkanów rozmawiam po polsku, bo nasze mowy są podobne. W naszej szatni obowiązuje kilka języków, ale najważniejszy jest piłkarski. Wspominałem, że gram z klasowymi piłkarzami, choćby moim kolegą w obronie jest Kevin Wimmer, uczestnik EURO 2016 z reprezentacją Austrii, który kiedyś kosztował prawie 20 milionów euro. Czytałem, że niby jest po przejściach, a ma dopiero 26 lat w i CV FC Koeln, Tottenham, Hannover, naprawdę duże doświadczenie w futbolu na wysokim poziomie. Na mojej flance operuje odradzający się Fabrice Olinga. Szybki, dynamiczny, świetnie wyszkolony technicznie. Chłopak jako 18-latek zagrał na mundialu w Brazylii, ledwo co ukończył 16 lat, a zdobył bramkę w lidze hiszpańskiej dla Malagi. Przez Excelsior chce powrócić do reprezentacji Kamerunu i uważam, że znajduje się na dobrej drodze. Występy z takimi piłkarzami jak Aleix Garcia, Hiszpan wypożyczony do nas z Manchesteru City, to frajda. Zrobiłem znakomity krok wybierając ligę belgijską i zespół z Mouscron. O tym, że mamy mocną paczkę świadczy też, że wielu zawodników wyjeżdża na mecze reprezentacji. Zaraz po przyjściu do tego klubu zobaczyłem koszulki braci Żewłakow, którzy przetarli mi szlaki i są niesamowicie szanowani w Excelsiorze. Oni mają świetną opinię, więc ja nie mogę tego zepsuć. Staram się jak tylko najlepiej potrafię.

Jakie cele stawiają wam szefowie Excelsioru?
Nie rozmawialiśmy na ten temat z prezesem. U nas zawsze najważniejszy jest najbliższy mecz, a my po prostu chcemy wygrywać. Szkoda, że na nasz stadion przychodzi stosunkowo mało kibiców, zwykle po dwa, trzy tysiące na mecz. W tym aspekcie tęsknię za Wisłą Kraków. Z Excelsiorem jeżdżę też po fajnych obiektach, duże wrażenie zrobiły na mnie te Standardu i KV Mechelen. Na razie jesteśmy w czołówce i postaramy się bić o wysokie lokaty do samego końca.

Bernd Hollerbach to bardzo wymagający szkoleniowiec?
Jak trener mówi na zajęciach, to każdy słucha. Jak ktoś popełni błąd jest ochrzan i analiza. Hollerbach jest szefem i nikt nie zamierza z tym dyskutować. Każdy słucha, bo wie, że to dla jego dobra. Trenujemy intensywnie, a jeśli chodzi o różnicę między Polską, a Belgią to w niuansach, na pewno u nas gra się wolniej.



Różnicę robią młodzi zawodnicy?
Talentów jest tu mnóstwo, widziałem nawet fantastycznie wyszkolonych technicznie piłkarzy w trzeciej lidze. Belgowie mają świetne bazy, niemal każdy klub z trzech najwyższych lig po 6-8 boisk treningowych. Do tego młodzież jest świetnie nastawiona mentalnie, zaprogramowana na rozwój, sukces. Z Belgii wyszło wielu wspaniałych piłkarzy, zresztą jaką oni mają mocną reprezentację. Szczerze mówiąc, jeszcze nie poczułem szaleństwa na poziomie drużyny narodowej, ale może to wynika z faktu, że „Czerwone Diabły” leją wszystkich jak leci w eliminacjach EURO 2020. Belgowie czekają na przyszłoroczne finały mistrzostw Europy i marzą o złocie. W ogóle podobało mi się jak w tym kraju obchodzono święto państwowe. To było widać wszędzie, w sklepach, na ulicach, uśmiechnięci ludzie chodzili w koszulkach w narodowych barwach, śpiewali piosenki.

Jak ci się mieszka w Mouscron?
Największe problemy miałem na początku z parkingiem, ale to już za mną. Teraz wszystko jest ogarnięte, mam fajne mieszkanie, czekam na przyjazd dziewczyny. Jeśli chodzi o jedzenie, to posiłki spożywam w klubie i też nie narzekam. Najważniejsza jest jednak piłka.

Wysyłasz sygnały Jerzemu Brzęczkowi?
Robię swoje i wiem, że jak będę prezentował odpowiedni poziom, zostanie to zauważone przez selekcjonera, który dał mi szansę w drużynie narodowej. Wierzę w siebie, a występuje regularnie w mocnej lidze.

Jak oceniasz postawę Wisły Kraków w tym sezonie w ekstraklasie?
Nie chcę oceniać kolegów, mam cały czas z nimi kontakt, wiem co słychać w drużynie. Cieszy frekwencja na meczach Wisełki. Jak pokazałem filmiki z Krakowa kolegom w Excelsiorze, to pytali po co ja się przenosiłem do Belgii (śmiech). Byli w szoku. Wisła sobie radzi, ja w Mouscron też, a najlepsze dopiero przede mną. Pamiętam, że dzięki Wiśle trafiłem do Belgii i będę za to zawsze wdzięczny.

Rozmawiał Jaromir Kruk

[SYLWETKA] Rafał Pietrzak
Urodzony: 30 stycznia 1992 roku w Sosnowcu. Kariera: Zagłębie Sosnowiec, Górnik Zabrze, Piast Gliwice, Kolejarz Stróże, GKS Katowice, Wisła Kraków, Zagłębie Lubin, Wisła Kraków, Excelsior Mouscron.  W reprezentacji Polski: 2 mecze.