Co było pierwsze: piłka czy nóż rzeźniczy?

Zdecydowanie piłka. Od małego ją kopałem, a zaczynałem w Orle Piaski Wielkie, klubie na obrzeżach Krakowa. Potem w wieku 11 lat mama zapisała mnie do Wisły, do popularnej szkółki dra Stanisława Chemicza. Nie było wcale ławo się tam dostać. Na początku lat 90. XX wieku miała świetną renomę. Pamiętam, że testy trwały ze dwa, a może nawet trzy tygodnie. W końcu mi się udało. Przeszedłem wszystkie szczeble w piłce młodzieżowej właśnie w Wiśle aż do rezerw. Szkolenie było na dobrym poziomie, bo dwa razy z trenerem Wojciechem Stawowym zdobyliśmy mistrzostw Polski juniorów. Całkiem sporo chłopaków przebiło się do seniorskiej piłki jak Łukasz Skrzyński, Paweł Nowak czy ja. Ze starszych największa karierę zrobił Łukasz Surma, do którego należy rekord rozegranych spotkań w ekstraklasie.

Do Wisły akurat przyszedł możny sponsor – Bogusław Cupiał i utalentowana młodzież musiała szukać sobie innych klubów.

Tak właśnie było. Pojawiły się ogromne pieniądze, Wisłą zaczęła ściągać najlepszych piłkarzy w kraju, bo sponsor chciał wyników od razu. Dla nas nie było szans. Chyba żadnemu z mojego rocznika nie udało się przebić. Paweł Nowak, który jest rok młodszy dostał kilka szans od Franciszka Smudy, ale podstawą było robienie wyników i zdobywanie mistrzostw.

Kiedy więc pojawiło się zainteresowanie przetwórstwem mięsa?

Chyba trochę nie miałem wyjścia. Poszedłem w ślady dziadka, ojca i brata. Od lat prowadzimy interes rodzinny związany z ubojem krów i świń, a także rozbiorem mięsa, by późnej dostarczać je do sklepów. Już w wieku 10, 11 lat podglądałem jak wygląda praca w zakładzie. Wiedziałem z czym to się je. Zdawałem sobie sprawę, że jak się kopie piłkę, to trzeba też pamiętać o nauce. Można doznać kontuzji i już po karierze. Dlatego poszedłem do zasadniczej szkoły zawodowej przemysłu spożywczego. Wybrałem tę drogę oczywiście ze względu na zakład, którzy prowadzili dziadek i tata. W ten sposób zdobyłem zawód – zostałem aparatowym przetwórstwa mięsa.

Pewnie nie brakuje osób, które dopytują jak pan może patrzeć na ubój zwierząt?

Rzeczywiście tak jest. Ubój zwierząt rzeźnych nie brzmi sympatycznie. Ktoś jednak musi to robić, by mięso i wędliny trafiały do sklepów. Nauczyłem się i przyzwyczaiłem do tego.

Wyobrażam sobie, że w takiej pracy trzeba być bardziej czujnym niż na boisku. W rzeźni dookoła piły, noże, a w meczu co najwyżej walka w bark w bark czy wślizg.

To na pewno. Przechodzi się jednak wiele szkoleń BHP już podczas praktyk w zakładach mięsnych, a maszyny mają też wiele zabezpieczeń, by minimalizować ryzyko. Jak człowiek przeszkolony i świadomy, to wypadki rzadko się zdarzają. Nie mówię o skaleczeniach, bo to normalność. Bierze się opatrunek, zakłada bandaż i wraca do pracy.

Wróćmy do piłki. Osiągnął pan wiek seniora, ale miejsca w Wiśle nie było…

Nadal jednak chciałem grać w piłkę. To moja pasja, uzależnienie. Jeden lubi piwo, drugi pójść na dyskotekę ,a ja uwielbiam grać w piłkę. Najpierw poszedłem do Dalina Myślenice, a pół roku później propozycję złożył mi trener Stawowy, który pracował w IV–ligowej Proszowiance. Awansowaliśmy do trzeciej ligi. Wkrótce ówczesny prezes Cracovii Paweł Misior docenił nasze osiągnięcia i zaproponował najpierw szkoleniowcowi przenosiny do Krakowa. Pojawiły się wtedy pieniądze, bo klub zaczął sponsorować Janusz Filipiak. Trener Stawowy zabrał ze sobą kilku piłkarzy Proszowianki, w tym mnie. I od trzeciej ligi zaczęliśmy marsz do ekstraklasy. To naprawdę były niezapomniane chwile

Jeszcze w czasach Cracovii, najpierw wstawał pan rano, wykonywał prace w zakładzie mięsnym i dopiero jechał na treningi?

Jak kopałem piłkę w trzeciej czy w drugiej lidze, to nie wiązało się to z dużymi zarobkami. Dlatego chciałem pomagać w pracy tacie. Wstawaliśmy o 4 rano, ale do tego się można przyzwyczaić. Wszyscy chcą dostać w sklepie jak najświeższe mięso. Więc najpierw je rozbierałem na części, a potem rozwoziłem do sprzedaży.

Chyba podczas gry w ekstraklasie musiał pan porzucić zawód rzeźnika?

Tak, wtedy już odpuściłem tę pracę i zająłem się wyłącznie piłką. Nie byłoby na to czasu, bo często graliśmy w środę, na wyjazdy jeździliśmy dzień wcześniej, a do tego obozy przygotowawcze. Oczywiście w miarę możliwości zaglądałem do zakładu, ale tylko po to, by sprawdzić jak idzie biznes. Kiedy grałem w Cracovii w ekstraklasie [2004–2008 – przyp. red.], a potem w Górniku Łęczna i Kolejarzu Stróże [2009–2010] nie pracowałem w zawodzie. Potem gdy zostałem piłkarzem Puszczy Niepołomice i Wiślan Jaśkowice wróciłem do rzeźni. Zacząłem się znów spełniać zawodowo. W piłkę grałem amatorsko, bo jak wspomniałem czerpię z tego ogromną przyjemność.

Koledzy z Cracovii prosili, by przygotował im pan wałówkę?

Oczywiście. Zamawiali u mnie mięso i wędliny nie tylko na święta. Nie spotkałem się, by narzekali. Wieprzowina, wołowina i cielęcina. Przywoziłem im do klubu i zabierali do domu.

Co było największym osiągnieciem w piłkarskiej karierze?

W porównaniu do bardziej utalentowanych kolegów, z którymi grałem w juniorach, to osiągnąłem całkiem dużo. Oczywiście marzyłem o mistrzostwie Polski czy reprezentacji, ale to się nie udało. Przeszedłem z Cracovią drogę od trzeciej ligi do ekstraklasy. Na najwyższym poziomie zagrałem ponad sto spotkań. Żałuję, że w pierwszym sezonie w ekstraklasie nie awansowaliśmy od pucharów. Zabrakło nam naprawdę niewiele, kilku minut. Prowadziliśmy we Wronkach 2:0 z Amicą. A nawet remis dawał nam prawo gry w europejskich pucharach. Rywale wyrównali, a w 90. minucie strzelili na 3:2 i marzenia prysły.

W trakcie kariery jak na obrońcę był pan spokojny na boisku. Kiedy grał pan na poziomie od drugiej ligi do ekstraklasy dostał pan zaledwie kilkanaście żółtych kartek.

Jestem człowiekiem spokojnym, a już na pewno na boisku rzeźnikiem nie byłem. Nigdy nie grałem brutalny. Skupiałem się na piłce, a nie na polowaniu na kości. Unikałem agresywnej gry.

18 kwietnia 2012 roku mecz ze Stomilem Olsztyn z czymś się panu kojarzy?

Pewnie z czerwoną kartką.

Tak, dostał pan ją już w 25. minucie. To była jedyna bezpośrednia czerwona kartka w karierze.

Naprawdę bezpośrednia? Kojarzy mi się tylko mecz ze Stomilem, w którym dostałem dwie żółte kartki, bo nie mogłem sobie poradzić z szybkim pomocnikiem Jakubem Kowalskim.

W 2011 roku rzeczywiście dostał pan dwie żółte kartki w meczu ze Stomilem, ale rok później własnie bezpośrednią czerwoną kartkę też w spotkaniu w Olsztynie.

Chyba za dużo boczku jem, bo nie pamiętam tej drugiej sytuacji. To pewnie był taktyczny faul, bo jak mówiłem brutalem na boisku nigdy nie byłem.

W 2017 roku zakończył pan karierę, ale dalej pozostaje przy piłce.

Wywalczyliśmy z Wiślanami awans do trzeciej ligi i uznałem, że czas na kolejne wyzwanie. Z Pawłem Nowakiem założyliśmy szkółkę piłkarską Futbolica, a pomaga nam jeszcze Filip Surma. Zaczęliśmy od najmłodszych dzieci i sprawia nam to ogromną frajdę. W tym roku będziemy mieli pierwszych trampkarzy, a marzeniem jest dojść do drużyny seniorów. Zobaczymy jaki życie napisze scenariusz. Chcemy przygotować ich fizycznie, technicznie i psychicznie do wymagań piłki seniorskiej. Razem z Pawłem doskonale wiem, jak jest duży przeskok między juniorami a seniorami. Przekonaliśmy się o tym na własnej skórze.

A Cracovię pan wciąż ogląda?

W miarę możliwości tak. Szkółka, praca w zakładzie mięsnym, więc trochę jestem zajęty. Jak się naoglądam Ligi Mistrzów, to czasem ciężko przestawić się na polską ekstraklasę. Śmieję się, że dzięki Cracovii ostatnio dowiedziałem się, że istnieją takie kluby jak Szkendija Tetowo czy DAC Dunajska Streda. Nie mieści mi się w głowie, że odpadamy z takimi drużynami.

Rozmawiał Andrzej Klemba