Czym dla Pana jest zaproszenie do roli „sierotki” przy nadchodzącej edycji Pucharu Polski?

Myślę, że dla każdego byłego piłkarza jest to ogromne wyróżnienie. Losy klubów są w naszych rękach, czujemy się przez to odpowiedzialni. Wiadomo, nie chcemy nikogo skrzywdzić, ale takie jest życie. Nie wiemy jaka nazwa zespołu znajduję się w danej kuli, na pewno nie wszyscy będą zadowoleni. Mam tylko nadzieję, że wieczorem nie będę odbierał telefonów z pogróżkami (śmiech).

 Jak wspomina Pan swoje występy w Pucharze Polski?

Pamiętam, że zadebiutowałem w wieku 18 lat i w ciągu bodajże 5 dni zdobyłem dwa trofea. Mistrzostwo i po trzech dniach wygraliśmy z Wisłą na Legii zdobywając Puchar. Potem zwycięstwo przeciwko Darkowi na Widzewie. Wiadomo, że nie trzeba nikogo motywować na mecze Lecha przeciwko Legii, czy Legii z Lechem. Potem jeszcze grałem Superpuchar przeciwko Miedzi, wygraliśmy, także coś tam  po sobie zostawiłem w historii „Kolejorza”. Życzę tego każdemu, bo to fantastyczna przygoda być piłkarzem! My z Darkiem bardzo zazdrościmy obecnym piłkarzom tej świetnej atmosfery. Finał na Narodowym to jest coś wyjątkowego. Za naszych czasów Stadion Śląski był jaki był, a i nie było tradycji rozgrywania tam spotkań finałowych. Nikt nie chciał organizować kluczowego meczu, bo to wiąże się zawsze z kosztami, do tego zdarzały się sytuację, że ochrony było więcej niż kibiców, bo np. na Widzew przyjeżdżała Legia z Lechem i bardziej obawiano się zachowania kiboli niż ekscytowano samym meczem.

Czy dostrzega Pan jakiegoś faworyta tej edycji, a może jakaś drużyna powtórzy historię Błękitnych?

Puchar Polski nie ma faworyta. Drużyny jak Lech, czy Legia są w mediach stawiani w gronie murowanych kandydatów do triumfu, ale w turnieju tysiąca zespołów nie można nikomu odmawiać szans. Historia Błękitnych Stargard pokazała, że drużyny z niższych lig mogą walczyć z tymi wyżej notowanymi i marzyć o tej „gwiazdce” i życiowym sukcesie w rozgrywkach. Nikt w 3., czy 4. lidze nie myśli o zdobyciu pucharu, ale jak widać i takie zespoły mogą rywalizować przy dwudziestotysięcznej widowni w Poznaniu, czy Warszawie. To też świetna okazja dla zawodników, na takich meczach pojawiają się menadżerowie, skauci i można sobie załatwić fajny kontrakt.

„Dziekan” dwa razy wygrał Puchar Polski. W sezonie 84/85 w barwach Widzewa i 4 lata później już z „Elką” na piersi. „Araś” również dwukrotnie sięgał po to trofeum i zawsze był o sezon szybszy od Dziekanowskiego. 83/84 i 87/88 to rozgrywki, w których Lech z Araszkiewiczem w składzie wznosił Puchar Polski. Obaj w lecie 1985 roku zostali ściągnięci do Warszawy, jednak nie stworzyli duetu na miarę oczekiwań. Podobnie było w reprezentacji, w której raczej grali na zmianę niż wspólnie tworzyli formacje ofensywną.

Tytus Lipiński

>>LINK DO TRANSMISJI Z DZISIEJSZEGO LOSOWANIA PUCHARU POLSKI ZNAJDZIECIE TUTAJ. POCZĄTEK O 12:00. DO ZOBACZENIA!<<