„Warto marzyć!” – tak skomentowałeś na Twitterze powołanie do reprezentacji Polski.
Nic dodać, nic ująć! Jestem bardzo szczęśliwy! Powołanie do reprezentacji Polski to tak naprawdę zwieńczenie mojego piątego sezonu w Niemczech. Przez dwa lata walczyłem o nominację do kadry w Eintrachcie Brunszwik, ale nie przyszła. Potem poszedłem do Freiburga, gdzie nie grałem, więc nie było tematu. Teraz, po dobrym sezonie w Unionie, nie mogę powiedzieć, że liczyłem na to, iż dostanę powołanie. Zresztą, gdy ogłoszono pierwotne nominacje do reprezentacji na mecze z Macedonią Północną i Izraelem, mojego nazwiska nie było na liście. Nie będę owijał w bawełnę: do tej pory żadnego kontaktu z kadrą nie miałem. Tak, jak powiedział mi jednak we wtorek rano selekcjoner Jerzy Brzęczek, w piłce nożnej czasami decyduje łut szczęścia. Kontuzja kolegi sprawia, że to ty dostajesz szansę. Tak stało się w moim przypadku. Uraz wykluczył z gry Wojtka Szczęsnego i ja otrzymałem powołanie.

Selekcjoner Jerzy Brzęczek cię zaskoczył?
Przede wszystkim to były szalone 24 godziny! W poniedziałek wywalczyłem z Unionem w barażach awans do Bundesligi i po meczu zaczęła się feta. Mój telefon rozgrzał się do czerwoności, przychodziło bardzo dużo gratulacji. Sporo osób też dzwoniło, ale rozmawiałem tylko z rodziną i przyjaciółmi, nieznane numery odrzucałem, nie miałem już po prostu czasu odbierać. Rano pojechałem do klubu, załatwiałem formalności i pakowałem rzeczy na urlop. Kiedy później wziąłem do ręki telefon, zobaczyłem wiadomość od selekcjonera Brzęczka. Oddzwoniłem, porozmawialiśmy i… ziściło się moje drugie marzenie. Powiem szczerze, że praktycznie w ogóle nie spałem, ale nie czuję się zmęczony. W ciągu 24 godzin spełniły się dwa moje marzenia! Takie jest piękno futbolu czy każdego innego sportu. Nigdy nie wiesz, co może się wydarzyć. Dlatego warto marzyć, ciężko pracować, mieć swoje cele, ale nie tylko patrzeć krótkowzrocznie, a gdzieś tam trochę dalej, ambitniej. Gdyby przed tym sezonem ktoś mi powiedział, że awansuję z Unionem do Bundesligi i jeszcze dostanę powołanie do reprezentacji Polski na koniec rozgrywek, to kto by w to uwierzył?!?



Podobno ty bardzo wierzyłeś w ten awans...
Gdy powiedziałem dyrektorowi sportowemu, że przyszedłem do klubu, aby awansować do Bundesligi, tylko zaśmiał się pod nosem. W poprzednim sezonie Union zaledwie cztery razy zagrał na zero z tyłu i zakończył rozgrywki na ósmym miejscu. Nikt nie wierzył w to, że możemy sprawić taką sensację. Union też się zabezpieczył, podpisując ze mną taki „widokowy” kontrakt, że dopiero po rozegraniu odpowiedniej liczby meczów, wskakuję na wyższy pułap. W klubie obawiali się, czy nie przychodzi ogórek, który będzie miał kłopoty ze złapaniem piłki. Byłem pewny, że nie przyniosę wstydu. Wcześniej przez dwa lata we Freiburgu zagrałem tylko parę spotkań, ale bardzo ciężko pracowałem na treningach. Podkreślałem to już, że bardzo dużo nauczyłem się tam od trenera bramkarzy, co zaprocentowało właśnie w Berlinie. Rozegrałem 34 mecze, aż w 14 spotkaniach zachowałem czyste konto. Mieliśmy najlepszą defensywę w lidze w tym sezonie. W poniedziałek mogliśmy zaś świętować z Unionem awans do Bundesligi. Największa jest w tym zasługa trenera Ursa Fischera, który przyszedł do nas ze Szwajcarii. Mega nam to pomogło, szkoleniowiec wszystko poukładał i to on zasługuje na miano najlepszego transferu Unionu w tym sezonie.

Ty również dołożyłeś do tego awansu swoją cegiełkę i to naprawdę wielką! T ytuł najlepszego golkipera 2. Bundesligi, świetne noty w „Kickerze” . Licząc mecze barażowe, zachowałeś aż 15 czystych kont. W dodatku – strzeliłeś jeszcze gola! To niespotykane, jak na bramkarza.
Nie da się opisać emocji zwłaszcza po golu strzelonym w 92. minucie na wagę remisu i to na swoim stadionie. Ten punkt także przyczynił się do tego, że na koniec rozgrywek byliśmy na miejscu barażowym, a nie na czwartym, które nic by nam już nie dawało. Mieliśmy bardzo dużo szczęścia w tym sezonie, ale jego limit zawsze równa się zero. Gdybyśmy w ostatniej kolejce zdobyli w Bochum o jedną bramkę więcej, awansowalibyśmy do Bundesligi bezpośrednio… Choć gdybym wiedział wcześniej, że wygramy w barażu, to mógłbym w nim grać co roku! Wielkie emocje, te mecze oglądają całe Niemcy, Polska, reszta Europy. To naprawdę wielkie przeżycie!



To z pewnością był najlepszy sezon w twojej karierze. Co tak wpłynęło na eksplozję talentu? Po drugim meczu barażowym ze Stuttgartem każdy podkreślał przede wszystkim wielki spokój, który od ciebie emanował.
Po prostu – mój zespół tego spokoju właśnie teraz potrzebował. Przez ostatnie tygodnie nie było ze mną łatwo w domu, bo zdawałem sobie sprawę z tego, że jeśli ja zawiodę, to mamy małe szanse w tym dwumeczu ze Stuttgartem. Presja była bardzo duża, nie tylko na mnie, ale i na całej linii obrony. Fajnie, że nie zawiedliśmy i osiągnęliśmy ten sukces. Nie będę też ukrywał, że bardzo przyjemnie słucha się miłych słów trenera pod twoim adresem na konferencji prasowej, pozytywnych opinii dziennikarzy, czy kibiców, którzy skandują twoje nazwisko. Fani Unionu powiedzieli mi po awansie, że beze mnie byłoby bardzo ciężko. Że wprowadziłem dużo spokoju, przez co dałem chłopakom w polu trochę powietrza i pewności siebie. To na pewno powód do satysfakcji. Wszyscy bardzo ciężko pracowaliśmy na ten sukces. Nie tylko ja, ale 28 zawodników w kadrze, trener i jego sztab, prezydent, czy pracownicy klubu, których nie widać na ekranach telewizora, a pracowali na nasz sukces, abyśmy wszystko mieli podane na tacy i mogli skupić się tylko na piłce. Bardzo wspierali nas również kibice, którzy wielkie show dali zwłaszcza w poniedziałek, po awansie. Wspaniale nas dopingowali, a po końcowym gwizdku sędziego wszyscy wbiegli na murawę i świętowali z nami ten sukces.

Dodajmy, że to historyczny sukces! Union napisał piękną, romantyczną historię i po raz pierwszy awansował do Bundesligi.
To jest właśnie fantastyczne, że kopciuszek, mały klub z Berlina – bo takim jesteśmy w porównaniu z Herthą – sprawił taką sensację i zagra w Bundeslidze. To będzie wspominane przez kilkadziesiąt kolejnych lat! W przyszłym sezonie czekają nas derby na najwyższym poziomie, na własnym boisku podejmiemy też Bayern Monachium czy Borussię Dortmund. To będą prawdziwe piłkarskie święta dla wszystkich w klubie, naszych kibiców. Już jestem tym podekscytowany!



Z czego cieszysz się bardziej – z awansu czy jednak z powołania do reprezentacji?
Naprawdę ciężko to porównać. O jednym, jak i o drugim marzyłem. Awans smakuje może teraz bardziej, ponieważ zagrałem w 36 spotkaniach od pierwszej do ostatniej minuty w drodze do Bundesligi. Zachowałem 15 czystych kont, strzeliłem gola i miałem asystę. To wszystko sprawiło, że obraz tego sezonu w moim wykonaniu jest odbierany bardzo pozytywnie. Koledzy z Unionu napisali mi na grupie, że swoimi występami w pełni zasłużyłem na powołanie do reprezentacji.

Umieściłeś na Twitterze swoje cele do zrealizowania do końca maja. Udało ci się w stu procentach!
Gdy w styczniu wracaliśmy po świętach z rodziną do Berlina, wyliczałem swoje cele, a żona je zapisywała. To były ambitne zadania, dlatego bardzo się cieszę, że udało się je zrealizować. Warto wstawać z rana, mieć marzenia i do nich dążyć. Sezon się już jednak skończył, teraz przyszła nagroda w postaci powołania do reprezentacji Polski, trzeba pojechać na zgrupowanie i wycisnąć z niego jak najwięcej. Potem zasłużony wypoczynek i czekają mnie ciężkie przygotowania do nowego sezonu. Bundesliga nie śpi. Tam będzie już zderzenie z grubym kalibrem, nie ma żartów.

Moje cele/meine Ziele
✅
✅
✅
✅
✅
✅ pic.twitter.com/5OUvqJNXkT

— Rafał Gikiewicz (@gikiewicz33) 28 maja 2019

A jak ocenisz pierwsze zderzenie z Bundesligą? W barażu dwukrotnie zremisowaliście ze Stuttgartem, ale na Mercedes-Benz Arena strzeliliście dwa gole (w Berlinie było 0:0), co dało wam promocję do niemieckiej elity.
Paradoksalnie lepiej zagraliśmy właśnie na wyjedzie. Na własnym stadionie byliśmy lekko spięci, dopiero w drugiej połowie nasza gra wyglądała lepiej. Uważam, że pieniądze i nazwiska nie grają. Jeżeli wyjdziesz na boisku, nie masz sparaliżowanych nóg i jesteś w stanie coś pokazać, to możesz powalczyć z każdym. Wiadomo, że później decydują indywidualności, tak jak chociażby w finale Pucharu Niemiec, gdzie Lipsk grał naprawdę dobrze, miał swoje sytuacje, ale Manuel Neuer bronił wyśmienicie, a potem kunszt Roberta Lewandowskiego sprawił, że Bayern wyszedł na prowadzenie. Monachijczycy wygrali 3:0 i sięgnęli po trofeum. W bundesligowych zespołach ta jakość jest, każdy zawodnik ją ma i dlatego trzeba uważać. Mam jednak takie założenie przed każdym meczem, że żadnego przeciwnika się nie boję. Owszem, mam do niego respekt, szanuję go, ale trzeba wyjść na boisko i walczyć o swoje. Udowodniliśmy, że można. Droga do awansu do Bundesligi była jednak kręta, tak samo jak kręta była moja droga do tego powołania.



Trochę się na nie naczekałeś, to twoja pierwsza nominacja.
Wcześniej jeździłem tylko na konsultacje młodzieżowych reprezentacji. Trener Franciszek Smuda raz powołał mnie także do kadry seniorów, złożonej z zawodników z naszej ligi. Nie mam jeszcze występu z orzełkiem na piersi, ale zgadzam się z Sebastianem Milą, który po sławetnym golu strzelonym w meczu z Niemcami powiedział, że reprezentacja to największa nobilitacja. I każdy zawodnik, uprawiający piłkę, marzy właśnie o tym, aby takie wyróżnienie dostać. Mogę powiedzieć, że teraz otrzymałem taką prawdziwą nominację do drużyny narodowej. Pojadę na zgrupowanie i spotkam tam najlepszych zawodników w swoim kraju. To dla mnie zaszczyt! Nie muszę mieć w papierach tego 1A, 2A czy 5A. Dla mnie najważniejsze jest to, że będę na kadrze i potrenuję z piłkarzami wielkiej klasy, typu Robert Lewandowski. Że spotkam się z zawodnikami, którzy mieli super sezony w Europie i reklamują Polskę na arenach międzynarodowych. Bardzo chętnie podpatrzę Łukasza Fabiańskiego czy Łukasza Skorupskiego. Na pewno wszystko to sprawi mi przyjemność, a poza tym da kopa do dalszej, ciężkiej pracy. Sama myśl o tym, że będę miał możliwość założenia koszulki treningowej z godłem na piersi, sprawia już, że stoją mi włosy na rękach i jestem bardzo podekscytowany. Po to właśnie ciężko trenowałem na co dzień, by w końcu taki moment przyszedł i aby to przeżyć na własnej skórze.

O miejsce w bramce reprezentacji Polski jest jednak bardzo ciężko.
Oczywiście. Tylko, jak ktoś mnie pyta o marzenia, to odpowiadam wprost, że jest to reprezentacja. Nie będę kłamał, że nie chcę w niej grać, ponieważ śniłem o tym od dziecka. Jestem Polakiem, mam polski paszport i wolno mi marzyć. Nigdzie jednak nie wpraszałem się na siłę. Wiem, że konkurencja jest duża i mamy bramkarzy najwyższej klasy. Wojtek Szczęsny, Łukasz Fabiański, wcześniej był Artur Boruc, w tamtym sezonie w Anglii wyśmienicie spisywał się Bartek Białkowski. Selekcjoner naprawdę ma w kim wybierać i tylko od niego zależy, na kogo postawi. Trzeba mieć to szczęście, że w danym momencie kolega będzie prezentował się słabiej lub jego klub będzie grał gorzej. Powiedzmy też sobie szczerze – gdyby Union w tym sezonie zajął dziesiątą lokatę w drugiej lidze niemieckiej, to pewnie byśmy dziś nie rozmawiali. Sukces klubowy mi pomógł, jestem w reprezentacji Polski!

Jedynym zmartwieniem pozostają więc wakacje, które już wykupiłeś od początku czerwca.
Tak, ale nie z takich opresji Gikiewicz już wychodził, więc na pewno sobie poradzę (śmiech).

Rozmawiał Paweł Drażba

Fot: East News, Cyfrasport