Urodzony w Viseu, pierwsze piłkarskie kroki późniejszy reprezentant kraju stawiał w juniorskich zespołach Clube de Futebol Os Repesenses. Mając szesnaście lat przeniósł się do portugalskiego giganta, czyli lizbońskiej Benfiki. Regularnie powoływany do narodowych kadr młodzieżowych, w 1989 roku z drużyną do lat 20 zdobył mistrzostwo świata. Utalentowany młodzian odważnie przebijał się do wyjściowego składu Benfiki i w wieku 21 lat mógł cieszyć się z drugiego w swojej karierze sukcesu, jakim było mistrzostwo Portugalii. Wtedy mógł już poszczycić się także debiutem w kadrze narodowej, który nastąpił 16 stycznia 1991 roku w towarzyskim starciu z Hiszpanią. Dwa lata później Sousa do dorobku dorzucił jeszcze Puchar Portugalii, po czym zmienił barwy klubowe.

Nowego pracodawcy nie szukał daleko. Znalazł go po drugiej stronie miedzy, przyjmując propozycję Sportingu. Mimo świetnego składu, z Luisem Figo i Krasimirem Bałakowem, „Lwy” nie zdobyły żadnego trofeum. Po roku spędzonym na Estadio Jose Alvalade, Paulo Sousa rozpoczął nowy, zagraniczny etap swojej kariery. Przywdział barwy Juventusu FC, gdzie bardzo szybko zaczął odgrywać ważną rolę. W swoim pierwszym sezonie w „Starej Damie” dotarł z nią do finału Pucharu UEFA i wywalczył mistrzostwo oraz Puchar Włoch. Rok później zabrakło sukcesów na krajowym podwórku, nie licząc wygranego meczu o Superpuchar Włoch, ale na arenie międzynarodowej Juventus FC z Sousą w składzie sięgnął po triumf w Lidze Mistrzów.

Mimo zakończonej powodzeniem misji w najbardziej elitarnych rozgrywkach klubowych na świecie, Paulo Sousa nie został w Turynie. Kolejnych wyzwań poszukał w Niemczech, gdzie założył koszulkę Borussii Dortmund. W zespole tym nie odgrywał może pierwszoplanowej roli, ale ponownie zwyciężył w Lidze Mistrzów, rozgrywając w finale pełne 90 minut. Dołożył do tego Superpuchar Niemiec oraz Puchar Interkontynentalny. Jak się okazało, było to ostatnie trofeum w karierze Sousy. Dalsza jego przygoda z futbolem stała pod znakiem częstych urazów. Próbował jeszcze swoich sił w Interze Mediolan, z którego wypożyczony był do AC Parma, grał również dla Panathinaikosu AO i barcelońskiego Espanyolu, a buty na kołek odwiesił w 2002 roku, mając zaledwie 32 lata.

Począwszy od debiutu w kadrze narodowej, który nastąpił w 1991 roku, Paulo Sousa był regularnie powoływany do reprezentacji Portugalii aż do końca kariery. W 1996 roku wziął z nią udział w turnieju finałowym mistrzostw Europy, które Portugalczycy zakończyli na ćwierćfinale. Dużo lepiej poszło im cztery lata później, gdy dotarli do strefy medalowej, ulegając jednak krok przed finałem po dogrywce Francuzom. Ostatnią wielką, międzynarodową imprezą z udziałem Sousy były mistrzostwa świata w Korei i Japonii w 2002 roku. Portugalczycy nie zdołali wówczas wyjść z grupy, dzieląc los biało-czerwonych. W bezpośrednim starciu południowcy rozbili Polaków 4:0, ale Sousa cały mecz spędził na ławce rezerwowych. Łącznie w reprezentacji kraju rozegrał 52 spotkania. Po zakończeniu kariery zajął się pracą trenerską, która w 2021 roku doprowadziła go do objęcia sterów w reprezentacji Polski.

Fot.: PAP (główne), 400mm.pl