„Koniec świata” – tak opisywano w angielskiej prasie remis i klęskę „Synów Albionu” na Wembley w październiku 1973 roku. Polacy weszli do elity i dali rywalom do zrozumienia, że wyczyn na Igrzyskach Olimpijskich dwa lata wcześniej wcale nie był przypadkiem. Po 36 latach biało-czerwoni ponownie znaleźli się na mistrzostwach świata i na starcie potwierdzili, że ich udział w mundialu wcale nie musi być krótkim epizodem. Argentyńczykom mieliśmy służyć jako chłopcy do bicia, a skończyło się wygraną Polaków, nic do powiedzenia nie mieli Haitańczycy. Po naszym zwycięstwie z Argentyną zaczęli nas też obawiać się Włosi. Tylko od Polaków zależało, kto awansuje do kolejnego etapu mistrzostw świata.

Polacy trafili do „grupy śmierci” ze Szwecją, Jugosławią i RFN. Nasz zespół pokonywał kolejne przeszkody, skromnie ograł Szwedów, wygrał z Jugosławią i dopiero został zatrzymany przez RFN na we Frankfurcie nad Menem. Słynne wydarzenie, które odbyło się 3 lipca 1974 roku określono jako „Mecz na wodzie”. Oberwanie chmury na Waldstadion sprawiło, że murawa kompletnie nie nadawała się do gry. A stawką był awans do finału mistrzostw świata. Polakom konieczne było zwycięstwo, a RFN ze względu na lepszy bilans bramkowy z wcześniejszych meczów potrzebowała jedynie remisu. Szczęście sprzyjało gospodarzom, którzy po bramce Gerda Muellera na kwadrans przed końcem pokonali Polaków i awansowali do finału.

Drużynie trenera Kazimierza Górskiego pozostał mecz o trzecie miejsce z Brazylijczykami na Stadionie Olimpijskim w Monachium. Potworne zmęczenie dawało o sobie znać. Polacy mieli w nogach już sześć meczów i ponownie musieli grać w katorżniczych warunkach pogodowych. Tym razem już nie ulewa utrudniała grę biało-czerwonym, ale potężny skwar. Temperatura wynosiła ponad 30 stopni. – Wszyscy czuliśmy już ogromne zmęczenie. Na boisku była taka patelnia, że podczas biegania język przyklejał mi się do podniebienia. Musiałem włożyć palec, by go odkleić i przepłukać wodą. Wciąż jednak była robota do wykonania, bo chcieliśmy wrócić do domu z medalem – mówił Grzegorz Lato.

Temperatura teoretycznie miała być sprzymierzeńcem piłkarzy z Ameryki Południowej, ale nie odstawali od nich nasi reprezentanci, którzy walczyli z Brazylijczykami jak równy z równym. Minuty upływały, a na tablicy wyników nadal widniał bezbramkowy remis. Końcówka należała jednak do reprezentacji Polski, która wyszarpała Brazylii zwycięstwo. – Upał odczuwałem na całym ciele. Miałem jeszcze jednak siłę, żeby przebiec z piłką kilkadziesiąt metrów. Po zablokowaniu akcji rywali przez Zygmunta Maszczyka depnąłem przez całą połowę i posłałem piłkę do siatki. Wygraliśmy i sięgnęliśmy po tytuł trzeciej drużyny świata. Skradliśmy serca kibiców, dając im wiele radości. Zawsze z dumą będę wspominał tamten turniej, który był dla mnie wyjątkowym i najważniejszym w przygodzie w piłce reprezentacyjnej – opisywał Grzegorz Lato.

Ówczesny napastnik Stali Mielec Grzegorz Lato został królem strzelców – siedmiokrotnie trafiał do siatki rywala. Reprezentacja Polski udział w mistrzostwach świata zakończyła z siedmioma rozegranymi meczami, sześcioma zwycięstwami (Argentyna, Haiti, Włochy, Szwecja, Jugosławia, Brazylia) i jedną porażką (RFN). We wszystkich spotkaniach zdobyli szesnaście bramek i pięć goli stracili.

Po więcej informacji z meczu Polska – Brazylia z 6 lipca 1974 roku zapraszamy do Biblioteki Piłkarstwa Polskiego. Znajdziecie tam składy, statystyki, galerię zdjęć, postacie meczu, futbolowe abecadło, kulisy, okładki gazet, statystyki i materiał ze spotkania bohaterów mistrzostw świata po 40 latach. Wystarczy kliknąć TUTAJ .

Zachęcamy do codziennego odwiedzania strony internetowej i mediów społecznościowych Łączy Nas Piłka, gdyż przez kolejne dni codziennie będziemy retransmitować historyczne mecze biało-czerwonych.

Fot. PAP