1907 – urodził się Emil Skrynkowicz. Od dziecka związany z Wisłą Kraków, w barwach której debiutował jako szesnastolatek. Łącznie wystąpił w jej barwach w ponad stu spotkaniach i dwukrotnie został mistrzem Polski (1927, 1928). W reprezentacji Polski zadebiutował 5 lipca 1931 roku w towarzyskim meczu z Łotwą. Jak się okazało, był to zarazem jego ostatni występ w narodowych barwach. Zmarł niespełna sześć miesięcy później, 26 października 1931 roku, wskutek nagłej i nieuleczalnej choroby w wieku zaledwie 24 lat.

1942 – urodził się Antoni Piechniczek. Karierę juniorską spędził w Zrywie Chorzów, skąd w 1960 roku trafił do Naprzodu Lipiny. Rok później przeniósł się do Legii Warszawa, z którą zdobył Puchar Polski (1964). W latach 1965-1972 przywdziewał koszulkę Ruchu Chorzów i w barwach „Niebieskich” wywalczył mistrzostwo kraju (1968). Karierę zawodniczą kończył we francuskim LB Chateauroux. W kadrze narodowej w latach 1967-1969 rozegrał trzy spotkania. Po zawieszeniu butów na kołku podjął się pracy trenerskiej. Prowadził BKS Stal Bielsko-Biała, Odrę Opole (Puchar Ligi 1977) oraz Ruch Chorzów. W 1981 roku został następcą Ryszarda Kuleszy na stanowisku selekcjonera reprezentacji Polski. Doprowadził ją do trzeciego miejsca na mistrzostwach świata w 1982 roku, a także awansował na mundial cztery lata później. W 1987 roku wywalczył z Górnikiem Zabrze mistrzostwo Polski, a następnie wyjechał za granicę. Pracował w tunezyjskim Esperance Tunis i emirackim Ash-Shabab AAC, był również selekcjonerem reprezentacji Tunezji oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W latach 1996-1997 ponownie przejął stery w polskiej kadrze narodowej. Jako szkoleniowiec pracował do 2000 roku, po czym aktywnie działał w Polskim Związku Piłki Nożnej. Pełnił również funkcję senatora RP.

1945 – urodził się Zygmunt Maszczyk. Grę w piłkę zaczynał w Siemianowiczance Siemianowice Śląskie, skąd trafił do Ruchu Chorzów. Z „Niebieskimi” związał się na wiele lat, rozgrywając w ich barwach ponad 300 spotkań. Wywalczył z Ruchem trzy tytuły mistrza kraju (1968, 1974, 1975) oraz Puchar Polski (1974). Grał również we francuskich Valenciennes FC i Entente Montceau. Karierę zawodniczą zakończył w CKS Czeladź. W reprezentacji Polski rozegrał 36 spotkań. Sięgnął z nią po dwa medale Igrzysk Olimpijskich (1972, 1976) oraz trzecie miejsce mistrzostw świata (1974). Obecnie mieszka w Niemczech.

1947 – urodził się Lesław Ćmikiewicz. Choć urodził się właśnie 3 maja, urzędowo został zarejestrowany dopiero 25 sierpnia 1948 roku. Wychowanek Lotnika Wrocław, z którego trafił do Śląska. Największe sukcesy klubowe odnosił jednak w warszawskiej Legii, do której przeniósł się w 1970 roku. Zdobył z nią dwukrotnie Puchar Polski, a także dotarł do ćwierćfinału Pucharu Europy. Na początku lat 80. ubiegłego stulecia wyjechał do USA, gdzie zakładał koszulki New York Arrows oraz Chicago Horizon. W reprezentacji Polski wystąpił w 57 spotkaniach, wywalczył w jej barwach mistrzostwo i wicemistrzostwo olimpijskie (1972, 1976), a także trzecie miejsce mistrzostw świata (1974). Po zakończeniu kariery podjął pracę trenerską. Prowadził wiele polskich klubów, między innymi Motor Lublin, Górnik Zabrze i Pogoń Szczecin. W 1993 roku tymczasowo pełnił funkcję selekcjonera reprezentacji Polski.

1954 – zmarł Józef Garbień. Urodzony 11 grudnia 1896 roku w Łupkowie, jako piłkarz reprezentował barwy Pogoni Stryj, Sokoła Lwów oraz Pogoni Lwów. Z lwowską Pogonią czterokrotnie wywalczył mistrzostwo Polski (1922, 1923, 1925, 1926), został też królem strzelców ligi polskiej (1926, do spółki z Wacławem Kucharem). W reprezentacji Polski wystąpił ośmiokrotnie w latach 1922-1926, zdobywając dwie bramki. Co ciekawe, grę w piłkę traktował jako drugie zajęcie – z zawodu był bowiem lekarzem chirurgiem. W czasie I wojny światowej służył w I Brygadzie Legionów Polskich. Zmarł 3 maja 1954 roku w Cieszynie.

1960 – urodził się Kazimierz Buda. Wychowanek Stali Mielec, w barwach której debiutował w ekstraklasie. W 1978 roku z reprezentacją Polski do lat 18 wywalczył III miejsce mistrzostw Europy. W 1983 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie mieszka do dziś. W barwach Legii w sezonie 1988/1989 wygrał Puchar Polski. Przez wiele lat występował za granicami kraju, przywdziewając koszulki Royal Francs Borains (Belgia), Vaasan Pallosura i Euran Pallo (Finlandia). W Polsce grał już tylko w niższych ligach, dla Pogoni Grodzisk Mazowiecki, Dolcanu Ząbki i GKP Targówek. W reprezentacji Polski rozegrał dziesięć spotkań, zdobywając dwie bramki. Po zakończeniu kariery trener kilku mazowieckich zespołów z niższych lig.

1966 – reprezentacja Polski w towarzyskim meczu rozegranym w Chorzowie zremisowała z Węgrami 1:1. Jedyną bramkę dla biało-czerwonych zdobył w drugiej połowie Włodzimierz Lubański. W reprezentacji Polski w starciu z Węgrami zadebiutował Roman Strzałkowski. W dniu tego spotkania zmarł prezes PZPN, Wit Hanke.

1966 – zmarł Wit Hanke. Urodzony 20 lutego 1907 roku w Chorzowie. W latach 1961-1966 pełnił funkcję prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej. Sprawował również mandat posła na Sejm PRL. Zmarł 3 maja 1966 roku. Jego imieniem przez pewien czas nazwana była jedna z chorzowskich ulic.