1951 – urodził się Piotr Mowlik. Karierę juniorską spędził w LZS Orzepowice oraz ROW Rybnik, by w 1970 roku trafić do Unii Racibórz. Szybko przeniósł się do warszawskiej Legii, z którą sięgnął po Puchar Polski (1973). Po sześciu latach spędzonych w stolicy podpisał umowę z poznańskim Lechem. W barwach „Kolejorza” wywalczył mistrzostwo (1983) oraz puchar (1982) kraju. W 1983 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie grał w futsal. Po powrocie do Polski epizodycznie pracował jako trener. W reprezentacji Polski zadebiutował 31 października 1974 roku i rozegrał w niej łącznie 21 spotkań. Ma w dorobku srebrny medal Igrzysk Olimpijskich w Montrealu (1976) oraz mistrzostw świata w Hiszpanii (1982).

1983 – urodził się Paweł Brożek. Pierwsze kroki na boisku stawiał w barwach Pogoni Białogon Kielce oraz SMS Zabrze. W 1998 roku trafił do Wisły Kraków, w barwach której debiutował w ekstraklasie. W 2001 roku z reprezentacją Polski do lat 18 wywalczył tytuł mistrza Europy. W Wiśle Paweł Brożek występował do 2011 roku, z przerwą na wypożyczenia do ŁKS Łódź i GKS Katowice. W tym czasie aż siedmiokrotnie cieszył się z mistrzostwa Polski, dwukrotnie z krajowego pucharu, a raz z Pucharu Ligi. W sezonach 2007/2008 oraz 2008/2009 zostawał królem strzelców ligi polskiej. W 2011 roku wyjechał do tureckiego Trabzonsporu, a po 1,5 roku przeniósł się do Celtiku FC, z którym sięgnął po mistrzostwo Szkocji. Po sezonie 2012/2013, spędzonym w hiszpańskim RC Recreativo de Huelva, wrócił do Wisły, w której występuje do dziś. Jest drugim najlepszym strzelcem w historii Wisły Kraków w ekstraklasie, ze stratą czterech goli do Kazimierza Kmiecika.

1983 – urodził się Piotr Brożek. Podobnie jak jego brata bliźniaka, droga Piotr Brożka do ekstraklasy wiodła przez Polonię Białogon Kielce i SMS Zabrze. W najwyższej klasie rozgrywkowej – w barwach Wisły Kraków – zadebiutował pięć miesięcy po bracie. Wiosnę 2002 roku spędził na wypożyczeniu do ŁKS Łódź, po czym wrócił do „Białej Gwiazdy”. W latach 2002-2010 występował w Wiśle, z przerwą na roczny pobyt w Górniku Zabrze. Z zespołem z Krakowa zdobył pięć mistrzostw Polski oraz dwa krajowe puchary. Wiosną 2011 roku wyjechał do tureckiego Tranzonsporu, którego zawodnikiem pozostawał przez 1,5 roku. Po powrocie do Polski grał jeszcze dla Lechii Gdańsk, Wisły i Piasta Gliwice. Karierę zakończył w 2015 roku. W barwach reprezentacji Polski zadebiutował 2 lutego 2008 roku w starciu z Finlandią. Rozegrał w niej pięć spotkań, zdobywając jedną bramkę.

1986 – urodził się Thiago Cionek. Przyszły reprezentant Polski przyszedł na świat w brazylijskiej Kurytybie, a pierwsze kroki na boisku stawiał w Villa Hauer Esporte Clube. Później przywdziewał koszulki Cuiaba EC, portugalskiej GD Braganca oraz CR Brasil. W 2008 roku trafił do Jagiellonii Białystok, z którą sięgnął po Puchar i Superpuchar Polski, z każdym kolejnym sezonem odgrywając coraz większą rolę w zespole. We wrześniu 2009 roku – z racji na pochodzenie swoich pradziadków, którzy byli Polakami – złożył wniosek o polskie obywatelstwo. Uzyskał je dwa lata później, a w 2012 roku wyjechał do Włoch, by założyć trykot Calcio Padova 1910. Grał także w Modenie FC 1912, US Citta di Palermo, a od 2018 roku jest zawodnikiem SPAL 2013. W reprezentacji Polski zadebiutował 13 maja 2014 roku w meczu z Niemcami. Od tego czasu w koszulce z orłem na piersi rozegrał 21 spotkań. Brał udział w turniejach finałowych mistrzostw Europy (2016) i świata (2018).

1990 – zmarł Tadeusz Parpan. Urodzony 16 listopada 1919 roku, przez całe życie związany z klubami z macierzystego Krakowa. Zaczynał w Łagiewiance Łagiewniki, by później występować na poziomie ekstraklasy w barwach Cracovii (z którą w 1948 roku wywalczył mistrzostwo Polski). Karierę kończył we Włókniarzu (Garbarni) Kraków. W reprezentacji Polski, w której debiutował 11 czerwca 1947 roku, rozegrał 20 spotkań, zdobywając jedną bramkę. Przez pewien czas pełnił funkcję kapitana drużyny narodowej. Po zakończeniu kariery pracował na Politechnice Krakowskiej, był także kierownikiem piłkarskiej sekcji Cracovii. Zmarł 21 kwietnia 1990 roku.

2005 – zmarł Zygfryd Blaut. Urodzony 2 marca 1943 roku w Gogolinie, młodszy z braci Blautów karierę rozpoczynał w Budowlanych Gogolin, a na szersze wody wypłynął w Odrze Opole. Na poziomie ekstraklasy grał także w Śląsku Wrocław, ale największe sukcesy odnosił w barwach warszawskiej Legii. Z zespołem ze stolicy sięgnął dwukrotnie po mistrzostwo Polski (1969, 1970) i raz po krajowy puchar (1973). Jego karierę, którą kończył w Polonii Warszawa, w dużej mierze ograniczyła poważna kontuzja ścięgna Achillesa. W reprezentacji Polski wystąpił tylko raz – 22 lipca 1970 roku zagrał przeciwko Irakowi. Po zakończeniu kariery trener Odry Opole. Zmarł 21 kwietnia 2005 roku po długiej chorobie, do ostatnich dni pełnią funkcję szkoleniowca Odry. Brat Bernarda, innego reprezentanta Polski.