1921 – urodził się Henryk Borucz. Wychowanek Jura Warszawa, przed wybuchem II wojny światowej grał także w zespole z Olszynki Grochowskiej. Po zakończeniu działań zbrojnych na wiele lat związał się z Polonią Warszawa, której stał się jedną z legend. Z „Czarnymi Koszulami” sięgnął po mistrzostwo (1946) oraz Puchar Polski (1952). W reprezentacji Polski w latach 1949-1951 wystąpił pięciokrotnie. Zmarł na gruźlicę 8 czerwca 1984 roku w Warszawie.

1922 – urodził się Bolesław Smólski. Przez całe życie związany z Poznaniem. Występował w barwach tamtejszych Polonii, Warty i Kolejarza. Najlepsze lata kariery zabrał mu jednak wybuch II wojny światowej. W reprezentacji Polski wystąpił raz, 11 czerwca 1947 roku, w towarzyskim meczu z Norwegią. Zmarł 20 grudnia 1979 roku w Poznaniu.

1953 – reprezentacja Polski w towarzyskim meczu rozegranym we Wrocławiu zremisowała z Czechosłowacją 1:1. Bramkę dla biało-czerwonych zdobył na dziesięć minut przed końcem Józef Kohut. W narodowych barwach zadebiutowali Roman Durniok i Jan Kłaczek. Dla tego drugiego był to zarazem ostatni występ z orłem na piersi. Z kadrą pożegnali się tym meczem także Hubert Banisz, Józef Kohut i Teodor Wieczorek.

1954 – urodził się Józef Adamiec. Wychowanek Unii Kolonowskie, przed trafieniem do ekstraklasy grał także dla Małejpanwi Ozimek oraz Odry Opole. W krajowej elicie występował w barwach Lecha Poznań. Z „Kolejorzem” sięgnął dwukrotnie po mistrzostwo (1983, 1984) oraz jednokrotnie Puchar Polski (1984). Karierę zawodniczą kończył w niemieckiej Wormatii Worms. W reprezentacji Polski w latach 1981-1984 wystąpił osiem razy, zdobywając jedną bramkę.

1964 – reprezentacja Polski w towarzyskim meczu rozegranym w Krakowie wygrała z Irlandią 3:1. Bramki dla biało-czerwonych zdobyli Eugeniusz Faber, Jerzy Wilim i Zygfryd Szołtysik. Co ciekawe, spotkanie to rozpoczęło się o godzinie 11:00. Pierwszy i ostatni mecz w narodowych barwach zaliczył wówczas Alojzy Łysko, po raz ostatni z orłem na piersi wystąpił też Władysław Gzel.

1971 – urodził się Tomasz Wałdoch. Karierę juniorską spędził w Stoczniowcu Gdańsk, z którego w 1988 roku trafił do Górnika Zabrze. Szybko stał się ważną postacią drużyny z Górnego Śląska i znalazł się w kadrze narodowej, która w 1992 roku wywalczyła wicemistrzostwo olimpijskie w Barcelonie. Zabrze opuścił w 1994 roku, przenosząc się do niemieckiego VfL Bochum. Pięć lat później sięgnęło po niego Schalke 04 Gelsenkirchen. Z ekipą z Zagłębia Ruhry Wałdoch zdobył dwukrotnie Puchar Niemiec, będąc ostoją defensywy. Karierę zawodniczą kończył w Jagiellonii Białystok. W reprezentacji Polski występował przez jedenaście lat, rozgrywając w tym czasie 74 spotkania z orłem na piersi. Pełnił także funkcję kapitana drużyny narodowej i wziął z nią udział w mistrzostwach świata w 2002 roku. Obecnie jest trenerem zespołów młodzieżowych w Schalke 04.

1972 – urodził się Radosław Majdan. Od początku kariery związany z Pogonią Szczecin, w barwach której występował od 1989 do 2001 roku. Wówczas przeniósł się do tureckiego Goeztepe SK. Grał także dla PAOK-u Saloniki (Puchar Grecji, 2003), Bursasporu Kulubu oraz Ashdod SC. Do Polski wrócił wiosną 2004 roku, przywdziewając koszulkę Wisły Kraków. Z „Białą Gwiazdą” dwa razy wywalczył mistrzostwo Polski (2004, 2005). W sezonie 2006/2007 ponownie grał dla Pogoni Szczecin, a karierę kończył w Polonii Warszawa. W reprezentacji Polski rozegrał siedem spotkań, znalazł się w kadrze na mistrzostwa świata w 2002 roku.

1972 – reprezentacja Polski w towarzyskim meczu rozegranym w Poznaniu zremisowała ze Szwajcarią 0:0. Dla drużyny prowadzonej przez Kazimierza Górskiego był to ostatni sprawdzian przed wyjazdem na Igrzyska Olimpijskie w Monachium. W kadrze narodowej zadebiutowali Tadeusz Nowak i Stanisław Paździor, jednak dla tego drugiego był to też ostatni występ z orłem na piersi. Meczem ze Szwajcarią z reprezentacją pożegnał się też Tadeusz Polak.

1977 – zmarł Henryk Gronowski. Urodził się 9 marca 1928 roku w Gliwicach i to w barwach Piasta zaczynał swoją karierę, ale po II wojnie światowej stał się jedną z legend Lechii Gdańsk. Dla klubu znad Bałtyku grał przez trzynaście lat, rozgrywając w nim ponad dwieście spotkań. W 1961 roku wyjechał do Australii, gdzie zakładał koszulki Polonii Melbourne oraz Polonii Sydney. Karierę skończył jednak w Lechii, do której powrócił w 1963 roku. Po zakończeniu kariery pracował jako trener. W reprezentacji Polski wystąpił raz, 3 listopada 1957 roku, w starciu z Finlandią. Zmarł 10 maja 1977 roku w Warszawie.

1999 – urodził się Sebastian Szymański. Pierwsze piłkarskie kroki stawiał w TOP 54 Biała Podlaska, a w wieku 14 lat trafił do akademii Legii Warszawa. Przeszedł przez wszystkie juniorskie szczeble, a w ekstraklasie zadebiutował jesienią 2016 roku. W ciągu trzech sezonów sięgnął z Legią po dwa mistrzostwa Polski (2017, 2018) oraz jeden krajowy puchar (2018). Latem 2019 roku przeniósł się do rosyjskiego Dinama Moskwa, którego zawodnikiem pozostaje do dziś. W seniorskiej reprezentacji Polski zadebiutował 9 września 2019 roku. Od tego czasu rozegrał w niej pięć spotkań, zdobywając jedną bramkę.