Zygmunt Anczok (ur. 14.03.1946, w reprezentacji Polski 48 występów/0 bramek) – Igrzyska Olimpijskie były dla niego końcowym etapem reprezentacyjnej kariery. Po raz ostatni wystąpił w niej w marcu 1973 roku. W kolejnych latach grał dla Górnika Zabrze, polonijnych Wisły Chicago, Chicago Katz i norweskiego Skaid Fotball. Dopisał do swojego konta wicemistrzostwo Polski z Górnikiem. Po zakończeniu kariery pracował jako trener Sparty Lubliniec, do dziś jest zaangażowany w rozwój futbolu w rodzinnym mieście, w którym mieszka. Przez kilka lat pracował jako taksówkarz, był także radnym miasta Lubliniec. Obecnie na emeryturze.

Lesław Ćmikiewicz (ur. 03.05.1947, 57/0) – przez kolejne siedem lat po Igrzyskach Olimpijskich pozostawał piłkarzem warszawskiej Legii. W 1973 roku zdobył z nią Puchar Polski. Grał także dla amerykańskich New York Arrows i Chicago Horizon. W karierze reprezentacyjnej dopisał do swojego konta także srebrny medal IO w Montrealu (1976) i trzecie miejsce na mistrzostwach świata (1974). Po odwieszeniu butów na kołek zajął się pracą trenerską, prowadził między innymi Górnik Zabrze, Hutnik Kraków i Pogoń Szczecin. Pełnił też funkcję selekcjonera reprezentacji Polski do lat 21, współpracował też w sztabach seniorskiej kadry narodowej, którą samodzielnie poprowadził w trzech spotkaniach. Mieszka w Warszawie.

Kazimierz Deyna (ur. 23.10.1947, zm. 01.09.1989, 97/41) – tytuł króla strzelców Igrzysk Olimpijskich w Monachium otworzył mu drzwi do wielkiej kariery. Z reprezentacją Polski zdobył także srebrny medal IO w Montrealu (1976) i trzecie miejsce na mistrzostwach świata (1974), zostając w 1974 roku uznany trzecim najlepszym piłkarzem świata. Wziął także udział w mundialu cztery lata później. Po IO w Monachium pozostawał zawodnikiem Legii Warszawa (Puchar Polski 1973), w 1978 roku przeniósł się do Manchesteru City. Ostatnie lata kariery spędził w USA, grając dla San Diego Sockers. Zginął tragicznie w wypadku samochodowym w San Diego 1 września 1989 roku.

Robert Gadocha (ur. 10.01.1946, 62/16) – po Igrzyskach Olimpijskich w Monachium przez kolejne trzy lata pozostawał piłkarzem Legii Warszawa, z którą wywalczył w 1973 roku Puchar Polski. Sukces odniósł także w kolejnym klubie, zdobywając z FC Nantes mistrzostwo Francji (1977). W 1978 roku wyjechał do USA, gdzie grał dla Chicago Sting, Hartford Hellios i Sarasoty Venice. Z kadrą narodową w 1974 roku zajął trzecie miejsce na mistrzostwach świata. Po zakończeniu kariery regularnie brał udział w spotkaniach „Orłów Górskiego”, lecz obecnie nie utrzymuje kontaktów z kolegami z boiska, wycofał się także z życia piłkarskiego. Prawdopodobnie mieszka w USA.

Jerzy Gorgoń (ur. 19.07.1949, 55/6) – po powrocie z Monachium przez kolejne osiem lat pozostawał wierny barwom Górnika Zabrze. Udało mu się jednak dopisać do swojego konta jedynie zwycięstwo w Pucharze Ligi Polskiej. Więcej osiągnął z kadrą narodową, zdobywając srebrny medal IO w Montrealu (1976) i trzecie miejsce na mistrzostwach świata (1974). Znalazł się także w kadrze na mundial w Argentynie (1978). Ostatnie lata kariery spędził w szwajcarskim FC Sankt Gallen. W kraju tym osiadł na stałe i mieszka do dziś. Pracował w firmie handlowej, od dziesięciu lat jest na emeryturze.

Zbigniew Gut (ur. 17.04.1949, zm. 27.03.2010, 11/0) – do 1974 roku był piłkarzem Odry Opole, po mundialu w RFN, na którym Polska sięgnęła po trzecie miejsce, przeniósł się do Lecha Poznań. Finalny etap kariery spędził we Francji, gdzie grał dla Paris FC, Stade Francais, Red Star 93 i Saint-Jean Maurienne. W kraju tym spędził resztę życia, pracował w lokalnym merostwie. Zmarł na nowotwór trzustki 27 marca 2010 roku.

Andrzej Jarosik (ur. 26.11.1944, 25/11) – podczas meczu Igrzysk Olimpijskich przeciwko ZSRR odmówił trenerowi Kazimierzowi Górskiemu wejścia na boisko i nigdy więcej nie zagrał w narodowych barwach. Występował w Zagłębiu Sosnowiec, a w 1975 roku wyjechał do Francji. Zakładał tam koszulki Racingu Strasbourg i SC Toulon. Po zakończeniu kariery pracował jako monter sieci elektrycznych. Wycofał się z życia piłkarskiego, nie utrzymuje kontaktów z kolegami z boiska. Prawdopodobnie wciąż mieszka we Francji.

Kazimierz Kmiecik (ur. 19.09.1951, 34/8) – prawdziwa legenda krakowskiej Wisły, w której grał do 1981 roku, a także wrócił do niej na krótko po sezonie spędzonym w belgijskim Royal Charleroi. Z „Białą Gwiazdą” wywalczył mistrzostwo Polski w 1978 roku, cztery razy został królem strzelców ligi polskiej. Drugą połowę lat 80. XX wieku spędził poza granicami Polski, grając dla AE Larisa (Puchar Grecji 1985), Stuttgarter Kickers i Offenburger FV. Po zakończeniu kariery powrócił do Polski i zajął się pracą trenerską. Prowadził samodzielnie między innymi Wisłę Kraków. Obecnie jest asystentem trenera tego zespołu. W reprezentacji narodowej do sukcesu z Monachium dołożył srebrny medal IO w Montrealu (1976) i trzecie miejsce na mistrzostwach świata (1974).

Hubert Kostka (ur. 27.03.1940, 32/0) – najstarszy z kadrowiczów Kazimierza Górskiego, w kadrze po IO w Monachium wystąpił jeszcze tylko raz. Karierę zakończył po sezonie 1972/1973 w barwach Górnika Zabrze. Szybko zajął się pracą trenerską, był między innymi asystentem selekcjonera reprezentacji Polski, samodzielnie prowadził też Górnik Zabrze (mistrzostwo Polski 1985, 1986), Szombierki Bytom (mistrzostwo Polski 1980) czy Zagłębie Sosnowiec. Obecnie wiedzie spokojne życie emeryta, mieszka w rodzinnym Raciborzu.

Jerzy Kraska (ur. 24.12.1951, 13/0) – po Igrzyskach Olimpijskich w kadrze narodowej występował jeszcze przez dziewięć miesięcy. Do 1983 roku występował w Gwardii Warszawa, do której wrócił w 1985 roku, po dwóch sezonach spędzonych w fińskim Kuopion Palloseura. Po zakończeniu kariery pracował jako trener, głównie w roli asystenta. Mieszka w Warszawie, chętnie bierze udział w spotkaniach z byłymi kolegami z boiska.

Grzegorz Lato (ur. 08.04.1950, 100/45) – sukces w Monachium zapoczątkował wspaniałą karierę napastnika z Mielca. Z tamtejszą Stalą dwukrotnie zdobył mistrzostwo Polski (1973, 1976), został królem strzelców ligi polskiej (1973, 1975). W 1980 roku wyjechał do belgijskiego KSC Lokeren, a karierę zawodniczą kończył w meksykańskim Atlante FC. Jest najbardziej utytułowanym reprezentantem Polski w historii – do złotego medalu Igrzysk Olimpijskich wywalczonego w Monachium dołożył srebrny w Montrealu, a ponadto dwukrotnie zajął z kadrą narodową trzecie miejsce na mistrzostwach świata (1974, 1982). Podczas pierwszego z tych mundiali wywalczył koronę króla strzelców. Grał także na mistrzostwach świata w 1978 roku. Jako pierwszy piłkarz w historii polskiej kadry rozegrał w niej sto spotkań. Po zakończeniu kariery był trenerem. W latach 2001-2005 był senatorem RP, a w latach 2008-2012 prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Włodzimierz Lubański (ur. 28.02.1947, 75/48) – jedna z największych nadziei polskiego futbolu, rok po Igrzyskach Olimpijskich w Monachium doznał kontuzji, która wykluczyła go z gry na dwa lata. W 1975 roku wyjechał z Górnika Zabrze do belgijskiego KSC Lokeren, którego legendą jest do dziś. Grał także w Valenciennes FC, Stade Quimper i KRC Mechelen. Z reprezentacją Polski wziął udział w mistrzostwach świata w 1978 roku. Po zakończeniu kariery trener, menedżer i komentator telewizyjny. Obecnie mieszka w Belgii, w Lokeren, często odwiedza ojczyznę.

Joachim Marx (ur. 31.08.1944, 23/10) – po Igrzyskach Olimpijskich w Monachium przez trzy lata był jeszcze piłkarzem Ruchu Chorzów, z którym zdobył dwa tytuły mistrza kraju (1974, 1975) i jeden Puchar Polski (1974). W kolejnych latach przywdziewał koszulki francuskiego RC Lens i US Noeux-les-Mines. Po zakończeniu kariery trener, pracował między innymi w RC Lens, założył też własną szkółkę piłkarską. Osiadł we Francji, gdzie mieszka do dziś.

Zygmunt Maszczyk (ur. 03.05.1945, 36/0) – do 1976 roku był piłkarzem Ruchu Chorzów, z którym zdobył dwa tytuły mistrza kraju (1974, 1975) i jeden Puchar Polski (1974). W kolejnych latach grał dla Valenciennes FC, Entente Montceau, a karierę zakończył w CKS Czeladź. Z kadrą narodową wywalczył też srebrny medal Igrzysk Olimpijskich w Montrealu (1976) oraz zajął trzecie miejsce na mistrzostwach świata w RFN (1974). Na początku lat 80. ubiegłego stulecia wyjechał do Niemiec, gdzie mieszka do dziś. Pracował między innymi w fabryce form wtryskowych. Zmaga się z problemami zdrowotnymi, nie utrzymuje kontaktu z kolegami z boiska, nie pojawia się na spotkaniach.

Marian Ostafiński (ur. 08.12.1946, 11/0) – po Igrzyskach Olimpijskich w Monachium przeniósł się ze Stali Rzeszów do Ruchu Chorzów. Wywalczył z nim dwa tytuły mistrza kraju (1974, 1975) i jeden Puchar Polski (1974). Zawodnikiem „Niebieskich” pozostawał do 1977 roku. Później przywdziewał koszulki Polonii Bytom i francuskiego Hazebrouck. Pracował jako trener w klubach z niższych klas rozgrywkowych, obecnie mieszka w Katowicach.

Marian Szeja (ur. 20.08.1941, zm. 25.02.2015, 15/0) – w czasie Igrzysk Olimpijskich w Monachium i jeszcze rok po nich był zawodnikiem Zagłębia Sosnowiec. W 1973 roku wyjechał do Francji, gdzie grał dla FC Metz oraz AJ Auxerre. Po zakończeniu kariery powrócił do kraju, pracował jako taksówkarz i trener bramkarzy. Zmarł 20 lutego 2015 roku w Wałbrzychu, po długiej i ciężkiej chorobie.

Zygfryd Szołtysik (ur. 24.10.1942, 46/10) – bohater meczu z ZSRR, w którym odwrócił losy spotkania, do 1974 roku był piłkarzem Górnika Zabrze. Wtedy wyjechał do Valenciennes FC, ale po jednym sezonie powrócił do Zabrza. Grał także dla Toronto Falcons, Górnika Knurów, Eintrachtu Hamm i SVA Bockum-Hoevel. Osiadł na stałe w Niemczech, gdzie mieszka do dziś. Pracował w fabryce mebli ogrodowych

Antoni Szymanowski (ur. 13.01.1951, 82/1) – po Igrzyskach Olimpijskich w Monachium powrócił z Gwardii Warszawa do macierzystej Wisły Kraków. W 1978 roku zdobył z nią tytuł mistrza Polski. Karierę kończył w belgijskim Club Brugge. W reprezentacji narodowej do sukcesu z Monachium dołożył srebrny medal IO w Montrealu (1976) i trzecie miejsce na mistrzostwach świata (1974). Wziął także udział w mundialu w 1978 roku. Po zakończeniu kariery trener, prowadził między innymi Cracovię i juniorskie reprezentacje Polski. Mieszka w Krakowie, ostatnio był szkoleniowcem Przeboju Wolbrom.

Ryszard Szymczak (ur. 14.12.1944, zm. 07.12.1996, 2/0) – w kadrze narodowej rozegrał tylko dwa spotkania, oba podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium. Do 1974 roku był piłkarzem Gwardii Warszawa, po czym wyjechał do francuskiego FC Boulogne. Ostatnie lata kariery spędził jednak w Gwardii. Po odwieszeniu butów na kołek pracował jako trener, lecz głównie w roli asystenta, także w młodzieżowej reprezentacji Polski. Zmarł 7 grudnia 1996 roku, w wieku zaledwie 52 lat.