Pierwszym, który poprowadził drużynę narodową w roli selekcjonera, był Józef Szkolnikowski. Obowiązek skompletowania składu biało-czerwonych, zgodnie ze związkowym statutem, ciążył wówczas na przewodniczącym Wydziału Gier PZPN. W 1921 roku był nim właśnie Szkolnikowski, pełniący jednocześnie funkcję prezesa Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej oraz Wisły Kraków. Ze swojego zadania się wywiązał, ale na premierowy mecz w historii reprezentacji Polski już nie pojechał. W Budapeszcie drużynę prowadził wyznaczony przez Szkolnikowskiego trener, Imre Pozsonyi. Nie trafił on jednak w poczet selekcjonerów – pełnił jedynie funkcję „opiekuna” zespołu.

Przez wiele lat o składzie drużyny narodowej decydował związkowy kapitanat. W jego skład wchodziły najczęściej trzy osoby, mające za zadanie dokonać selekcji. W 1958 roku doszło do kuriozalnej sytuacji. Kapitanat tworzyli wówczas Henryk Reyman, Feliks Dyrda oraz Stanisław Szymaniak. Tymczasem selekcji na mecz z Irlandią dokonały władze PZPN, bez wiedzy selekcjonerów. Henryk Reyman złożył nawet protest w tej sprawie, ale nie przyniosło to skutku. 5 października 1958 roku reprezentacja zremisowała w Dublinie z Irlandczykami 2:2, a obie bramki dla biało-czerwonych zdobył Ernest Pol.

W historii reprezentacji Polski funkcję selekcjonera pełniło łącznie 66 szkoleniowców. Wśród nich znalazło się trzech obcokrajowców. Pierwszym z nich był Niemiec Kurt Otto, drugim – Węgier Andor Hajdu (obaj poprowadzili w roli selekcjonera tylko jedno spotkanie), natomiast trzecim – dobrze pamiętany głównie z historycznego awansu do turnieju finałowego mistrzostw Europy Leo Beenhakker. W największej liczbie spotkań kadrę narodową poprowadził natomiast Antoni Piechniczek. Szkoleniowiec, który doprowadził zespół do trzeciego miejsca w mistrzostwach świata w 1982 roku, w roli selekcjonera występował 73 razy.