Książka ta w dość zgrabny sposób zarysowuje całe tło pracy menedżera (co ciekawe, nie tylko piłkarskiego!). Z kim, dlaczego i jak powinien współpracować? Co może wpłynąć na kształt jego ostatecznej pracy? Bardzo ważny, głównie z punktu widzenia (choć tego autor nie mógł przypuszczać) jest aspekt współpracy trenera z właścicielem. Jak budować te relacje, skoro w niektórych klubach w ogóle nie istnieją? Skoro menedżer jest odpowiedzialny za ostateczny sukces drużyny (sukces sportowy ma przełożyć się na finansowy i organizacyjny co logiczne) to musi mieć jakieś relacje z właścicielem. Człowiek, który wykłada pieniądze, musi wiedzieć, jak wygląda, co myśli, jaką ma filozofię gość, od którego uzależniamy sukces sportowy. Każdy powie: proste. A kto powie: tak się właśnie u nas dzieje? Fantastyczny przykład przytacza na kartach tej książki Gerard Houlier, były menedżer Liverpoolu, który w pewnym momencie swojej pracy był na tyle zdesperowany, że poszedł do zarządu z zamiarem poddania w wątpliwość swojej przyszłości w klubie. – Może nie jesteśmy najlepszym zarządem świata – usłyszał. – Ale jesteśmy pewni Twoich umiejętności. We wszystkich aspektach działania masz nasze pełne poparcie – dodali.

Dziennikarzu – przeczytaj, rzuci to nowe światło na Twoją relację z trenerami!

Jeden z bohaterów tej książki, Howard Wilkinson, mówi tak: „Dobrzy menadżerowie raczej wykorzystują dziennikarzy niż pozwalają im się nad sobą znęcać”. Wykorzystują nie oznacza manipulują. Dziennikarze (czy szerzej: media) są nieodłącznym elementem pracy trenera, ale nie można ich traktować jako ostatecznej wyroczni. To jednak trener, a nie dziennikarz (przynajmniej w założeniu) lepiej zna się na piłce. Dlaczego miałby ulegać presji dziennikarza? Arsene Wenger podkreśla, że kiedy jest czas dla dziennikarzy, angażuje się w stuprocentach, ale poza tym w ogóle dziennikarzami nie zawraca sobie głowy. Carlo Ancelotti dodatkowo dzieli styl dziennikarstwa w rozróżnieniu na nacje. „We Włoszech nawet całe konferencje poświęcaliśmy zagadnieniom taktycznym. Dziennikarze chcieli wiedzieć, dlaczego gramy takim ustawieniem, dlaczego dokonuje takich wyborów. W Anglii jest zupełnie inaczej”. Jak jest w Polsce? Bardziej jak w Anglii, niż jak we Włoszech.

Piłkarzu – przeczytaj i zrozum, że nie wszystkie decyzje trenera są łatwe.

A w zasadzie większość jest trudnych. Kto gra, kto nie i dlaczego. Jak traktować piłkarzy? Być ojcem? Bratem łatą? Kolegą? Dyktatorem? To są dylematy, przed którymi staje każdy menedżer. Z większości wypowiedzi wybitnych menedżerów można wysnuć jeden ciekawy wniosek. Jeśli sadzasz piłkarza na ławce, niech dowie się tego bezpośrednio od Ciebie. Piłkarze, jako grupa zawodowa, są coraz bardziej wrażliwi i musisz mieć na to wzgląd. Musisz z nimi rozmawiać, bo budowanie relacji indywidualnych stwarza silną „grupę sukcesu”. Carlo Ancelotti, który swego czasu współpracował jako piłkarz z Fabio Capello, był wściekły, że ten go posadził na ławce na jakiś czas. Capello powiedział mu wtedy: „Kiedyś zostaniesz menedżerem i wszystko zrozumiesz”. Carlo dziś przyznaje, ze rzeczywiście zrozumiał. Każdy ma różne podejście do piłkarzy. Jedno jest pewne traktując ich jak ludzi, którzy czują i myślą tak, jak ludzie, zwiększasz swoją szansę na sukces.

W powyższym tekście poruszyłem tylko kilka kwestii, o których traktuje książka MIke Carsona. Jej lektura może nie będzie czystą rozrywką, nie „połkniemy” jej w trakcie jednego wieczoru, nie poczytamy jej dziecku do snu. Ale lektura tej książki na pewno będzie pożyteczną lekcją dla wszystkich tych, którzy piłką nożną w jakimkolwiek stopniu się interesują. A pozycją obowiązkową dla wszystkich, którzy w piłce pracują.

Łukasz Wiśniowski