Siadam na trybunie obok dziennikarza belgijskiego. Niektóre sektory świecą pustką, ale jakie może to mieć znaczenie... Patrzę na festiwal strzelecki Bońka. Było to dla mnie ogromne niepowtarzalne przeżycie. Jeśli Belgowie są Czerwonymi Diabłami, to Boniek jest bez wątpienia Rudym Szatanem, który przegnał ich za ostatnie kręgi piekieł. Wszystkie trzy bramki, które strzelił, zostaną w mojej pamięci na zawsze. Inteligentne, płaskie, wycofujące podanie Laty, żadne tam angielskie dośrodkowanie i uderzenie z klepki – petarda, jakiej nie wyłapałby żaden bramkarz świata. Później ta główka, przytomnie zesmeczowana, a jeszcze później to nonszalanckie, płynne położenie nieszczęsnego Custersa, przejście go i posłanie piłki do pustej bramki. Stadion oszalał. Boniek nie wygrażał tym razem polskiej loży prasowej, no… może troszeczkę. Najpierw biegł w drugą stronę trybun, przesyłał tam komuś pocałunki. Mój sąsiad, belgijski dziennikarz, od dłuższego już czasu przestał notować. Ot, siedział nieruchomo, niby tknięty paraliżem, i gryzł zaciekle flamaster. Może to on właśnie wydrukował nazajutrz w brukselskiej gazecie: BONIEK KATEM BELGIJSKICH SERC.