Wiedziałem, że Bóg mi to da. Czułem, iż to trofeum będzie moje. Byłem pewien, że to moja szansa. Chciałem wygrać, aby zakończyć karierę. Nie mogę prosić o nic innego. Sposób, w jaki wygraliśmy finał, sprawił, że to zwycięstwo jest jeszcze bardziej wyjątkowe. Pragnąłem tego trofeum bardziej niż czegokolwiek innego. Nie możemy doczekać się powrotu do Argentyny i zobaczenia, jak szalone będzie świętowanie. To było trofeum, o którym marzyłem przez całe życie. To moje marzenie z dzieciństwa. Nie odejdę na emeryturę, jeśli chodzi o reprezentację Argentyny. Chcę grać dalej, tym razem jako mistrz świata.

Proszę Państwa, żegnam telewidzów programu pierwszego i stwierdzę krótko – Messi, Martínez, Montiel, Marciniak, Mila Sebastian, mój ostatni finał mistrzostw świata, ale jeszcze nie odkładam mikrofonu. Dziękuję Państwu za wspaniałe chwile podczas dzisiejszego finału, za dwanaście finałów mistrzostw świata. Co mam Państwu powiedzieć, mogę cieszyć się, celebrować. To jest szczególny moment zwieńczenia drogi po tytuł mistrza świata. Nikt nie odmówi Messiemu jego wymiernego udziału w tym, że może podnieść ten puchar. Argentyna przez Scaloniego była scalona, była monolitem, czasami gdzieś złamanym, ale szybko się odbudowywali, szybko wracali na właściwą drogę. Ale jak ma się takiego przywódcę, takiego kapitana, takiego geniusza… Myślę, że były to piękne mistrzostwa, z takim finałem wieńczącym to wszystko. Zapamiętacie go Państwo choćby z powodu polskiego sędziego, jego asystentów. Szymon Marciniak – chapeau bas, ukłony, podziękowania. Finał był niebotyczny. Sześć goli, potem te trzymające w napięciu rzuty karne. Myślę, że zapamiętacie Państwo ten finał choćby z tego powodu, że Francuzi nie obronili trofeum, ale mają tego, który już za chwilę da znać o sobie. Nie mówię „żegnaj”, ale „do widzenia, do usłyszenia, cześć”. Gdzieś co jakiś czas chciałbym jeszcze być z Państwem. Przepraszam za wszelkie pomyłki, potknięcia, przejęzyczenia w czasie tych komentarzy z dwunastu finałów, ale bycie w Państwa domach było zaszczytem, przyjemnością i też wyróżnieniem. Dziś mogę powiedzieć, z finałów mistrzostw świata, pożegnalne „Halo, Warszawa”!