„Znowu w życiu mi nie wyszło, uciec pragnę w wielki sen. Na dno tamtej mej doliny, gdzie sprzed dni doganiam dzień...” – słowa piosenki Budki Suflera jak ulał pasują do nastrojów, jakie panowały po tym meczu w obozie biało-czerwonych. Polacy najchętniej zapadliby się pod ziemię. Gdyby mogli, rozegraliby to spotkanie raz jeszcze, ale z lepszym skutkiem. Wybrańcy Adama Nawałki sprawiali wrażenie rozkojarzonych, grali bez pomysłu, nie wychodziło im zupełnie nic. Sprawiali wręcz wrażenie, jakby nie wrócili jeszcze z wakacji. Dla Duńczyków było to spotkanie ostatniej szansy w walce o mundial w Rosji. I nie zmarnowali jej. Udzielili Polakom srogiej lekcji, wygrywając gładko 4:0.

BOHATER I DEBIUTANT

Christian Eriksen zaliczył jeden z lepszych meczów w reprezentacji. Był bezdyskusyjnie liderem środka pola w duńskiej ekipie. To on asystował przy dwóch bramkach kolegów, a sam dopełnił dzieła zniszczenia, strzelając gola na 4:0. Na tle Eriksena statystyki Macieja Makuszewskiego wyglądają mizernie. Jednak wybór właśnie tego piłkarza łatwo wytłumaczyć. Zagrał on po raz pierwszy w drużynie narodowej. Został wrzucony na głęboką wodę. Wszedł na boisko przy stanie 0:3 i nie utonął. Jak na debiutanta, zaprezentował się przyzwoicie. Na tle słabo grających kolegów był wyróżniającą się postacią. Zaliczył kilka dryblingów i dośrodkowań. W 70. minucie Makuszewski mógł nawet pokusić się o asystę, gdyby Arkadiusz Milik przymierzył lepiej.

---