Takie „transfery” w światowym sporcie już wtedy nie były niczym nowym. Roger Guerreiro to nie pierwszy i nie ostatni zawodnik urodzony poza granicami naszego kraju, który reprezentował polskie barwy. W futbolu szlaki przetarł mu Emmanuel Olisadebe. Nigeryjczyk z polskim paszportem błyszczał w koszulce z orłem na piersi w eliminacjach mistrzostw świata 2002 i pojechał z drużyną narodową na turniej do Korei Południowej i Japonii. Występujący od 2006 roku w warszawskiej Legii Brazylijczyk miał wzmocnić drużynę prowadzoną przez Leo Beenhakkera, która przygotowywała się do historycznego występu na Euro 2008. To właśnie holenderski selekcjoner był jednym z głównych orędowników przyznania Rogerowi polskiego paszportu. A, że ta koncepcja spotkała się z uznaniem Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, obchodzący właśnie 42. urodziny pomocnik, na austriacko-szwajcarskie mistrzostwa Europy pojechał. I jak się okazało był jedynym z biało-czerwonych, który podczas turnieju wpisał się na listę strzelców.
W dzieciństwie z pewnością nie przypuszczał, że gdy dorośnie będzie reprezentował daleki kraj z Europy Środkowej. Ba, z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że zapatrzony w gwiazdy Canarinhos młody Roger, mógł w ogóle nie wiedzieć o istnieniu takiego kraju jak Polska. Życie jednak poniosło go nad Wisłę, gdzie jego talent i umiejętności znalazły uznanie. Zanim jednak zameldował się w Warszawie, swoich sił próbował w rodzimych klubach z Brazylii. W Ameryce Południowej nie zrobił jednak oszałamiającej kariery. Pierwsze kroki na Starym Kontynencie postawił jednak nie w Polsce, a w Hiszpanii. Na Półwyspie Iberyjskim starał się o stały angaż w walczącej o awans do Primera División Celcie Vigo. I choć pomógł klubowi z Galicji w osiągnięciu celu, po wypożyczeniu klub ostatecznie nie zdecydował się na transfer definitywny. Wracając do ojczyzny z pewnością czuł rozczarowanie, jednak już niebawem los miał się do niego uśmiechnąć. W trakcie sezonu 2005/2006, który rozpoczął w EC Juventude, znów pojawiła się okazja wyjazdu do Europy. I choć Polska, to nie Hiszpania, utalentowany pomocnik zdecydował się na wypożyczenie do Legii Warszawa. Tej decyzji później nie mógł żałować...
Choć w Warszawie trenerzy bez problemu poznali się na jego umiejętnościach, a swoimi występami szybko zaskarbił sobie sympatię kibiców i zyskał przychylność dziennikarzy, pierwsze tygodnie nad Wisłą nie należały do najłatwiejszych. I nie chodzi tutaj o chłodne przyjęcie w szatni Legii, a… o mroźną zimę w tej części świata.
Dzieci często mnie pytają, proszą, żeby opowiedzieć, jak mi tam było, chcą oglądać zdjęcia, zwłaszcza te z zimy. Sam dobrze pamiętam moje pierwsze chwile w Legii. Przyjechałem zimą, mieliśmy zgrupowanie w Mrągowie, było minus 27 stopni. W Polsce bywało więc zimno, ale serca ludzie mają tam gorące. I dlatego mam z tego kraju praktycznie tylko dobre wspomnienia.
Dobre wspomnienia Rogera z Warszawy nie mogą dziwić. Roczne wypożyczenie do Legii zakończyło się wykupieniem zawodnika przez klub z Łazienkowskiej. W stolicy występował przez blisko cztery sezony, zagrał w 101 spotkaniach, w których zdobył 19 bramek. Z Wojskowymi sięgnął po mistrzostwo w 2006 roku, a dwa lapta później po krajowy puchar. Szczególnie udany był dla niego czas, kiedy zespół prowadził Jan Urban. Wtedy to zaczął występować jako środkowy pomocnik, a jego dobre występy dostrzegł selekcjoner Leo Beenhakker.
W Legii Roger zapracował na miano gwiazdy polskiej ekstraklasy. Na zdjęciu z sędzią Robertem Małkiem podczas meczu z Lechem w Poznaniu 5 października 2008 roku.
Holenderski selekcjoner, który poprowadził reprezentację Polski do historycznego awansu do mistrzostw Europy, nie zadowolił się sukcesem w eliminacjach. Na boiskach Austrii i Szwajcarii, chciał powalczyć z drużyną o dobry wynik, dlatego przed turniejem poszukiwał kandydatów do wzmocnienia drużyny. I choć Roger wcześniej nie myślał o polskim obywatelstwie, plan powołania go do naszej kadry udało się zrealizować.
To nie była decyzja tylko i wyłącznie Beenhakkera. Było to wymuszone najwyższą koniecznością. Z drużyny, która pokonała 2:1 Portugalię, na Euro nie pojechało, z różnych względów, sześciu piłkarzy. Odpadły nam skrzydła, kontuzję złapał Kuba Błaszczykowski, nasz kluczowy zawodnik. Trzeba było szukać rozwiązań. W to wpisywał się Roger.
Dzień po jednym z meczów mieliśmy trening wyrównawczy. Tylko zdążyłem wejść na boisko, podszedł do mnie trener Jan Urban i zapytał, czy chcę grać w reprezentacji Polski. Odpowiedziałem: „Zwariowałeś? Nie mogę przecież dla was grać”. Zapytał mnie jeszcze raz: „Chcesz czy nie?”. A potem już mu powiedziałem, że jeśli tylko jest taka szansa, to chcę.
Później sprawy potoczyły się już błyskawicznie. Oficjalny wniosek o przyznanie urodzonemu w Brazylii piłkarzowi polskiego paszportu został złożony w lutym 2008 roku. A niespełna dwa miesiące później procedura została zakończona.
17 kwietna 2008 roku – Roger Guerreiro odbiera z rąk Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego akt nadania polskiego obywatelstwa.
Od tej chwili nic nie stało już na przeszkodzie, aby Roger mógł otrzymać powołanie do drużyny narodowej. Czasu do mistrzostw Europy nie było dużo, a pomocnik zadebiutował w kadrze już podczas obozu poprzedzającego turniej w Austrii i Szwajcarii. W meczach przeciwko Albanii (1:0) i Danii (1:1) – rozegrał po 45 minut. Podobnie było już na Euro, w pierwszym meczu z Niemcami, w którym biało-czerwoni ulegli 0:2.
Podczas meczu w Klagenfurcie Polacy nie byli w stanie pokonać niemieckiego bramkarza. Na zdjęciu Rogera Guerreiro powstrzymuje Philipp Lahm.
12 czerwca 2008 roku, podczas drugiego meczu fazy grupowej z Austrią, Roger Guerreiro zaliczył prawdopodobnie najważniejszy występ w karierze. Po jego golu, biało-czerwoni długo prowadzili z gospodarzami, żeby ostatecznie, w kontrowersyjnych okolicznościach wypuścić zwycięstwo z rąk. Dla biało-czerwonych praktycznie oznaczało to pożegnanie z turniejem.
Cieszę się, bo strzeliłem historycznego, pierwszego gola dla Polski w finałach Euro. To bramka, której nikt mi nigdy nie zabierze, a Polacy będą ją pamiętali nawet za 100 lat. Choć pamiętam i cenię wszystkie cztery bramki, które strzeliłem dla reprezentacji Polski.
Mistrzostwa Europy były jedynym wielkim turniejem, w którym wystąpił Roger Guerreiro. Choć wciąż grał w kadrze, nie udało mu się z nią awansować do mistrzostw świata w 2010 roku. W sumie w koszulce z orłem na piersi rozegrał 25 spotkań. Zdobył cztery bramki, ale pozostałe trzy: z Irlandią (3:2) w 2008 roku, z Walią (1:0) i Irakiem (1:1) w 2009 padły w meczach towarzyskich. Po zmianie selekcjonera do kadry powoływał go również Franciszek Smuda, ale już ponad rok przed Euro 2012 w Polsce i na Ukrainie Brazylijczyk z polskim paszportem rozegrał swoje ostanie spotkanie w reprezentacji. Co ciekawe miało ono miejsce w Pireusie, nieopodal Aten – miasta, do którego Roger przeniósł się z Legii do AEK. Mecz Greków z Polakami zakończył się bezbramkowym remisem, a jak czas pokazał, kibice kadry pożegnali wówczas nie tylko Michała Żewłakowa. Z tą różnicą, że „Żewłak” przebywał na murawie ponad godzinę, a Roger wszedł na boisko w samej końcówce i z pewnością nie zakładał, że więcej szans od selekcjonera już nie dostanie.
W AEK Ateny Roger występował przez cztery sezony. Zdobył Puchar Grecji i grał w europejskich pucharach (na zdjęciu podczas meczu Ligi Europy z RSC Anderlecht w 2011 roku).
Z Rogerem w składzie AEK dwukrotnie zakończyło zmagania w greckiej ekstraklasie na 3. pozycji. W 2013 roku pożegnało się jednak z najwyższym poziomem rozgrywkowym. Zawodnik postanowił wówczas wyjechać spod Akropolu, tym bardziej, że klub miał olbrzymie problemy finansowe. Z dużej części należności wobec byłego reprezentanta Polski nie wywiązał się do dziś.
Staram się o tym nie myśleć cały czas, bo bym zwariował. Wiadomo, że te pieniądze bardzo by mi się przydały. Grałem w AEK cztery lata. Zapłacono mi za dwa. Czyli, można powiedzieć, że dwa lata grałem gratis.
Roger nie zdecydował się na transfer do klubu z polskiej ekstraklasy. Wrócił do Brazylii, gdzie (z krótką przerwą na pobyt w cypryjskim Arisie Limassol), do końca kariery występował w zespołach z niższych klas. Obecnie prowadzi szkółkę piłkarską, choć w czasach pandemii koronawirusa w tej działalności również nie brakowało problemów. Zaangażował się również w pracę w roli komentatora sportowego w radiu. Wciąż pamięta jednak o swojej drugiej ojczyźnie i wspiera zarówno naszą reprezentację, jak i warszawską Legię.
Za sprawą Rogera i jego rodziny nasi piłkarze podczas Euro 2020 mogli liczyć na doping nawet w dalekiej Brazylii. Na zdjęciu były reprezentant Polski z synem podczas meczu z Hiszpanią (1:1).
Mimo, że po wielkiej popularności i sukcesach na boisku Rogera pozostały już tylko wspomnienia, jak sam podkreśla z optymizmem patrzy w przyszłość, ciesząc się szczęśliwym małżeństwem i dziećmi. A kto wie, może już w innej roli, jeszcze kiedyś spotkamy go w naszym kraju...
► ZOBACZ GOLE PIŁKARZY, KTÓRZY OTRZYMALI POLSKIE OBYWATELSTWO
